Ε, όχι και αγύρτης ο Ζακ Λακάν!

Ένας φυσιολογικός άνθρωπος:

Ε, ναι…

Υπάρχουν κάποιοι Γάλλοι καθηγητές της φιλοσοφίας στη Μέση Εκπαίδευση, που τα τελευταία χρόνια έχουν βαλθεί να αποδομήσουν το οικοδόμημα της The French Theory, όπως αυτή διαμορφώθηκε τον τελευταίο μισό αιώνα -τουλάχιστον- στα πανεπιστήμια της χώρας.

Ξέρω τουλάχιστον δύο τέτοιους φιλοσόφους «της Μέσης Εκπαίδευσης». Ο ένας είναι ο Ζαν-Κλωντ Μισεά. Ο άλλος είναι ο Μισέλ Ονφρέ.

Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του δεύτερου Το Λυκόφως ενός Ειδώλου – Η Φροϋδική Μυθοπλασία [σελ. 439] [κάπως περισσότερα για το βιβλίο: Μισέλ Ονφρέ: “Το Λυκόφως ενός Ειδώλου – Η Φροϋδική Μυθοπλασία”] [οι υπογραμμίσεις και η παραγραφοποίηση δικές μου]:

Μένει να γραφεί η ιστορία του πεπρωμένου αυτής της θεωρίας ως Βουλγάτα του μεταμοντέρνου καιρού μας: πώς η ψυχανάλυση ως βιεννέζικη διδασκαλία γέννησε μια ιδεολογία για να υποκαταστήσει την απογοήτευση μετά τον Μάη του ’68  – θα μπορούσε να είναι το θέμα ενός πραγματικά ογκώδους βιβλίου.

Η εξέγερση πράγματι θεωρήθηκε ως μια επαναστατική στιγμή που θα έδινε συνέχεια στον Μαρξ, τον Μάο, τον Λένιν, τον Τρότσκυ… Όπως ο καθένας γνωρίζει, δεν συνέβη κάτι τέτοιο.

Έτσι, έχουμε στη δεκαετία του ’70 την ανακύκλωση ενός μεγάλου μέρους αριστεριστών, αν όχι κομμουνιστών, στην ψυχανάλυση, που έγινε εναλλακτική θρησκεία με τη μορφή της υποταγής σε έναν καινούργιο δάσκαλο ονόματι Ζακ Λακάν – έναν αγύρτη επηρεασμένο κατά πολύ από… το σουρεαλισμό! Η επιτυχία της ψυχανάλυσης ήταν τότε η επιτυχία μιας ιδιαίτερης μορφής ύπνωσης – αν όχι μια νέα παραλλαγή του παλιού θέματος της συλλογικής ψευδαίσθησης…

Η ψυχανάλυση συνόδευσε την πολιτική αδιαφορία και την εκ νέου επένδυση στο εγώ, τον θεό των περιόδων παρακμής. Το τέλος της πολιτικής επανάστασης ως εξέχουσα επικαιρότητα, η παραίτηση από μαρξιστικούς-λενινιστικούς παραδείσους ή μαοϊκούς παραδείσους, ο θρίαμβος του κινήματος του Πομπιντού, η κυριαρχία του εμπορεύματος, ο φιλελευθερισμός χωρίς καμιά αντιπολίτευση άξια αυτού του ονόματος που επιβλήθηκε ως κυρίαρχη ιδεολογία, η αναδίπλωση στον εαυτό έγινε νόμος.

Γεννήθηκε λοιπόν το τέρας του φιλελεύθερου ατομικισμού που ταυτίζεται με τον εγωισμό, αν όχι τον εγωτισμό. Αφού δεν κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο, το μεταμοντέρνο υποκείμενο ξεκινά προς αναζήτηση των μέσων για να ζήσει εντούτοις με άνεση.

Το ντιβάνι προσφέρθηκε να βοηθήσει τον ασθενή να βρει τη θέση του σ’ έναν κόσμο που έμπαζε απ’ όλες τις μεριές…

Κάπως έτσι πορεύεται ο κόσμος…

Διότι δεν αρκεί μόνον η «ευαισθητοποίηση» απέναντι στην «κρίση» [και του καπιταλισμού], που, στις περισσότερες των περιπτώσεων -αν όχι σε όλες- λαμβάνει τη μορφή του «εγώ να την βγάλω καθαρή»…

Απαιτείται να τεθούν και κάποια άλλα ερωτήματα…

Αν και οι απαντήσεις εκείνων που δεν θέτουν ποτέ ερωτήματα είναι γνωστές εδώ και δεκαετίες. Αν όχι αιώνες…

Πάμε παρακάτω… 😉

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

ΥΓ. Πού το περίεργο στο γεγονός ότι πέντε μήνες μετά την έκδοση του βιβλίου του Ονφρέ στα ελληνικά, μία και μόνον μία παρουσίασή του [απ’ τον Κωστή Παπαγιώργη] έχει δημοσιευτεί σε κάποιο έντυπο;

Ως γνωστόν [;], η «ψυχανάλυση» κυριαρχεί σε τρεις χώρες της υφηλίου: Γαλλία, Αργεντινή και… Ελλάδα…

Advertisements