Ε, όχι και αγύρτης ο Ζακ Λακάν!
Ένας φυσιολογικός άνθρωπος:
Ε, ναι…
Υπάρχουν κάποιοι Γάλλοι καθηγητές της φιλοσοφίας στη Μέση Εκπαίδευση, που τα τελευταία χρόνια έχουν βαλθεί να αποδομήσουν το οικοδόμημα της The French Theory, όπως αυτή διαμορφώθηκε τον τελευταίο μισό αιώνα -τουλάχιστον- στα πανεπιστήμια της χώρας.
Ξέρω τουλάχιστον δύο τέτοιους φιλοσόφους «της Μέσης Εκπαίδευσης». Ο ένας είναι ο Ζαν-Κλωντ Μισεά. Ο άλλος είναι ο Μισέλ Ονφρέ.
Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του δεύτερου Το Λυκόφως ενός Ειδώλου – Η Φροϋδική Μυθοπλασία [σελ. 439] [κάπως περισσότερα για το βιβλίο: Μισέλ Ονφρέ: “Το Λυκόφως ενός Ειδώλου – Η Φροϋδική Μυθοπλασία”] [οι υπογραμμίσεις και η παραγραφοποίηση δικές μου]:
Μένει να γραφεί η ιστορία του πεπρωμένου αυτής της θεωρίας ως Βουλγάτα του μεταμοντέρνου καιρού μας: πώς η ψυχανάλυση ως βιεννέζικη διδασκαλία γέννησε μια ιδεολογία για να υποκαταστήσει την απογοήτευση μετά τον Μάη του ’68 – θα μπορούσε να είναι το θέμα ενός πραγματικά ογκώδους βιβλίου.
Η εξέγερση πράγματι θεωρήθηκε ως μια επαναστατική στιγμή που θα έδινε συνέχεια στον Μαρξ, τον Μάο, τον Λένιν, τον Τρότσκυ… Όπως ο καθένας γνωρίζει, δεν συνέβη κάτι τέτοιο.
Έτσι, έχουμε στη δεκαετία του ’70 την ανακύκλωση ενός μεγάλου μέρους αριστεριστών, αν όχι κομμουνιστών, στην ψυχανάλυση, που έγινε εναλλακτική θρησκεία με τη μορφή της υποταγής σε έναν καινούργιο δάσκαλο ονόματι Ζακ Λακάν – έναν αγύρτη επηρεασμένο κατά πολύ από… το σουρεαλισμό! Η επιτυχία της ψυχανάλυσης ήταν τότε η επιτυχία μιας ιδιαίτερης μορφής ύπνωσης – αν όχι μια νέα παραλλαγή του παλιού θέματος της συλλογικής ψευδαίσθησης…
Η ψυχανάλυση συνόδευσε την πολιτική αδιαφορία και την εκ νέου επένδυση στο εγώ, τον θεό των περιόδων παρακμής. Το τέλος της πολιτικής επανάστασης ως εξέχουσα επικαιρότητα, η παραίτηση από μαρξιστικούς-λενινιστικούς παραδείσους ή μαοϊκούς παραδείσους, ο θρίαμβος του κινήματος του Πομπιντού, η κυριαρχία του εμπορεύματος, ο φιλελευθερισμός χωρίς καμιά αντιπολίτευση άξια αυτού του ονόματος που επιβλήθηκε ως κυρίαρχη ιδεολογία, η αναδίπλωση στον εαυτό έγινε νόμος.
Γεννήθηκε λοιπόν το τέρας του φιλελεύθερου ατομικισμού που ταυτίζεται με τον εγωισμό, αν όχι τον εγωτισμό. Αφού δεν κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο, το μεταμοντέρνο υποκείμενο ξεκινά προς αναζήτηση των μέσων για να ζήσει εντούτοις με άνεση.
Το ντιβάνι προσφέρθηκε να βοηθήσει τον ασθενή να βρει τη θέση του σ’ έναν κόσμο που έμπαζε απ’ όλες τις μεριές…
Κάπως έτσι πορεύεται ο κόσμος…
Διότι δεν αρκεί μόνον η «ευαισθητοποίηση» απέναντι στην «κρίση» [και του καπιταλισμού], που, στις περισσότερες των περιπτώσεων -αν όχι σε όλες- λαμβάνει τη μορφή του «εγώ να την βγάλω καθαρή»…
Απαιτείται να τεθούν και κάποια άλλα ερωτήματα…
Αν και οι απαντήσεις εκείνων που δεν θέτουν ποτέ ερωτήματα είναι γνωστές εδώ και δεκαετίες. Αν όχι αιώνες…
Πάμε παρακάτω… 😉
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
ΥΓ. Πού το περίεργο στο γεγονός ότι πέντε μήνες μετά την έκδοση του βιβλίου του Ονφρέ στα ελληνικά, μία και μόνον μία παρουσίασή του [απ’ τον Κωστή Παπαγιώργη] έχει δημοσιευτεί σε κάποιο έντυπο;
Ως γνωστόν [;], η «ψυχανάλυση» κυριαρχεί σε τρεις χώρες της υφηλίου: Γαλλία, Αργεντινή και… Ελλάδα…
Σχολιάστε
Πρόσφατα σχόλια
Δημοφιλή άρθρα & σελίδες
Permanent Crisis
- The Great Crackup - Part I 11 Ιουνίου 2016
Reading Marx’s Capital with David Harvey
- “Marx’s Refusal of the Labour Theory of Value” by David Harvey 14 Μαρτίου 2018
Principia Dialectica
- Παρουσιάστηκε σφάλμα. Το κανάλι ίσως είναι εκτός λειτουργίας. Δοκιμάστε αργότερα.
Critique radicale de la valeur (wertkritik)
- Παρουσιάστηκε σφάλμα. Το κανάλι ίσως είναι εκτός λειτουργίας. Δοκιμάστε αργότερα.
Critique de la valeur
- Παρουσιάστηκε σφάλμα. Το κανάλι ίσως είναι εκτός λειτουργίας. Δοκιμάστε αργότερα.
cosmonautmonkey
- Παρουσιάστηκε σφάλμα. Το κανάλι ίσως είναι εκτός λειτουργίας. Δοκιμάστε αργότερα.
η ποίηση πρέπει να γίνεται απ’ όλους, όχι από έναν
- Η κοινωνία του θεάματος πενήντα χρόνια μετά 14 Νοεμβρίου 2017
Marxist Reloaded
- Παρουσιάστηκε σφάλμα. Το κανάλι ίσως είναι εκτός λειτουργίας. Δοκιμάστε αργότερα.
Άγης Γήος
- Συρία, οι Νομπελίστες....και η Ντροπή 15 Απριλίου 2018
Αδέσποτος Σκύλος
- Στα όρια του Σι 2 Απριλίου 2016
Αυταπάτες νόησης
- Το καρπούζι και ο Yalom 19 Ιουλίου 2016
Εναλλακτική Μάθηση
- Παιδεία ή "πνευματικότητα"; 31 Μαρτίου 2016
Η Μαγική Φωνή
- Η μικρή φαγούρα 22 Σεπτεμβρίου 2017
καινο-τοπιο
- Το ιστορικό βάθος του Αιγαίου 13 Απριλίου 2018
Κεφαλαιοποιημένη Κοινωνία
- Η «ΚΡΙΣΗ» ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ 1 Δεκεμβρίου 2017
με γυμνές πατούσες
- Χωρίς τίτλο 6 Νοεμβρίου 2017
Ο Δύτης των Νιπτήρων
- Τρεις τρεις εννιά 16 Μαρτίου 2018
Ο Πύραυλος των Υπογείων
- Ανακοίνωση 23 Ιουλίου 2015
Οι Κρυφές μου Σκέψεις
- Παρουσιάστηκε σφάλμα. Το κανάλι ίσως είναι εκτός λειτουργίας. Δοκιμάστε αργότερα.
παρανουαρικό
- προφήτες και άγιοι 27 Ιουλίου 2012
Πνεύμα Αντιλογίας
- ΜΙΣΕΛ ΦΟΥΚΩ: ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ 22 Νοεμβρίου 2014
σύδεντρο
- Σιμωνίδης ο Κείος 8 Οκτωβρίου 2016
Σύνδεση με Κάιρο
- Ζαπατίστας: «Μια ιστορία στο δρόμο για την κατανόηση» 26 Νοεμβρίου 2016
Σύνθεση εαυτού
- Είσαι...Είμαι... 8 Οκτωβρίου 2017
Τα χαμένα επεισόδια
- Μικρό θαλασσινό V 26 Ιουλίου 2017
Χαοτικός Ρομαντισμός
- Πες μου ρε ! 29 Ιανουαρίου 2013
Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών
- έλλειψη διάθεσης 27 Μαρτίου 2016
χρηχα
- «ΤΟ ΠΕΡΙΤΤΟ» 4 Απριλίου 2016
Χωροβάτης
- Παρουσιάστηκε σφάλμα. Το κανάλι ίσως είναι εκτός λειτουργίας. Δοκιμάστε αργότερα.
alien ecologies ~ the posthuman edge of desire
- Παρουσιάστηκε σφάλμα. Το κανάλι ίσως είναι εκτός λειτουργίας. Δοκιμάστε αργότερα.
ciaoant1
- Κατάργηση σχολιασμού + διευκρίνηση 6 Σεπτεμβρίου 2014
cyberwhispers
- Ονειρο-παρμένη 21 Ιανουαρίου 2013
CYNICAL
- Τι κινει την Παγκοσμιοποιηση? 3 Δεκεμβρίου 2016
Durck Tales
- ώδινεν - έτεκεν: σημειώσατε Χ 11 Οκτωβρίου 2014
Foulianna
- Εσύ τι ντύθηκες φέτος;;; 22 Φεβρουαρίου 2018
grassrootreuter
- Βερολίνο: “The kids want communism” 22 Σεπτεμβρίου 2017
Jaquou vs l’ Utopie
- Tα 8 x 140 της Ευρωπαϊκής Επιτροπής 20 Μαρτίου 2016
Katabran’s Blog
- μικρόν μικρότατον 10 Φεβρουαρίου 2018
La Scapigliata
- Η εργολαβία της αριστείας 20 Αυγούστου 2016
MHNYMAL
- τα ρουθούνια των αλλωνών 27 Μαρτίου 2018
Moodytimes
- ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ…ΩΡΑ ΣΟΥΗΔΙΑΣ ΟΚΤΩ ΚΑΙ ΜΙΣΗ 25 Μαρτίου 2018
noumero11888
- Παρουσιάστηκε σφάλμα. Το κανάλι ίσως είναι εκτός λειτουργίας. Δοκιμάστε αργότερα.
prolecult
- Υφαίνοντας με χορδές εκείνο το τραγούδι 29 Δεκεμβρίου 2014
SayatNova
- Fat diets: Do they really work? 15 Μαΐου 2017
Εγωισμός και εσωτερικό κενό.
Ευθέως ανάλογες ποσότητες.
Όσο μεγαλώνει ο ένας, τόσο διευρύνεται το άλλο.
Και αντιστρόφως.
Η παιδική ασθένεια της ανθρωπότητας.
Και, φυσικά, ούτε τον Λακάν κατηγορώ για τίποτα, ούτε τον Ονφρέ υπερασπίζομαι σε τίποτα.
Ό,τι μπορεί ο καθένας μας κάνει. Αν κάνει κάτι. Αν θέλει κι αν μπορεί…
Κι όπως έλεγε κι ο Εμιλιάνο Σαπάτα [ή Ζαπάτα, επί το ελληνοαμερικανότερον]…
“Revoluciones van, revoluciones vendrán, y yo seguiré con la mía”
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Συνεχίζω, λοιπόν, από δω που βρίσκομαι…
Και δεν σκοπεύω να γυρίσω εκεί, απ’ όπου πάλευα μια ζωή για να φύγω.
Εξάλλου, μερικές φορές, είμαι εξαιρετικά σαφής όταν λέω σε κάποιον, «θέλω να έρθεις εδώ που είμαι». Σαφέστατος. Αλλά αυτό δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, δική μου απόφαση. Αυτές [τις αποφάσεις] τις παίρνει ο καθένας για τον εαυτό του.
Δεν… σφάζω κανέναν για ν’ αγιάσει.
Όσο κι αν «παρακαλάει»…
Δεν είμαι… αγάς, άλλωστε… 🙂
Εξάλλου, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ανθρωπότητας είναι κι εκείνο των «αποφάσεων».
Από «αντιπροσώπευση» σε «αντιπροσώπευση» κι από «εξουσιόδότηση» σε «εξουσιοδότηση», έχουμε φτάσει σήμερα στο σημείο «κάποιοι» «εκεί έξω» να παίρνουν αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Οι «αφηρημένες» αγορές, που λένε και οι ομιλούσες κεφαλές, κι οι «μουγκές» πένες…
_ _ _ _ _ _ _ _ _
Και κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και σε ατομικό επίπεδο.
Ναι… Όταν είμαστε πέντε χρονών κάποιοι παίρνουν αποφάσεις για μας, μας επιβάλλουν δλδ κάποιες καταστάσεις, που ίσως τότε να μην μας άρεσαν, ίσως να ανακαλύψαμε αργότερα ότι ήταν απαράδεκτες.
Κι αυτό συμβαίνει και στα δέκα μας και στα δεκαπέντε μας και ίσως και στα είκοσί μας. Και έχουμε, ίσως, κάθε λόγο να διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτό και να παραπονιόμαστε.
Στα εικοσιπέντε ή στα τριάντα μας γιατί ακριβώς διαμαρτυρόμαστε, γιατί παραπονιόμαστε; Ποιος ακριβώς παίρνει αποφάσεις για μας; Αν δεν τις παίρνουμε εμείς, ποιος τις παίρνει;
Ο οποιοσδήποτε «τυχαίος» εκεί έξω;
Γιατί άραγε επιτρέπουμε να συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Είναι πιο «εύκολο» να πάρει κάποιος άλλος τις αποφάσεις για μας;
Για να μην έχουμε την παραμικρή ευθύνη για ό,τι συμβεί μετά;
Για να μπορούμε να παραπονιόμαστε για τον «ψεύτη ντουνιά»;
_ _ _ _ _ _ _ __ _
Παίρνω μια απόφαση [όσον βλακώδης κι αν είναι] σημαίνει ένα και μόνον πράγμα: παίρνω και την ευθύνη γι’ αυτή την απόφαση.
Την πάτησα; Την πάτησα!
Δεν την πάτησα; Δεν την πάτησα!
Δεν μου φταίει κανένας, δεν «χρωστάω» σε κανέναν – στη μία ή στην άλλη περίπτωση…
ετσετερά… ετσετερά…
[κυριακάτικο κήρυγμα 😆 και με το συμπάθειο…]
Μια χαρά… συν-μονολογώ…
Πάω να ρίξω ένα σπαρακτικό κλάμα για την τραγική έλλειψη επικοινωνίας που χαρακτηρίζει τους σημερινούς νεοάγριους των ηλεκτρονικών σπηλαίων, και ίσως επιστρέψω να συνεχίσω την κουβέντα «μας»… 😆
Καλημέρα σύντροφε!
MICHEL ONFRAY: Oui, Freud avait un goût pour le fascisme
http://www.liberation.fr/livres/0101633175-oui-freud-avait-un-gout-pour-le-fascisme
Αξίζει να σημειωθεί ότι την υπεράσπιση του Φρόυντ στη Γαλλία ανέλαβε, με εκτενή άρθρα της στον Τύπο, η ακαδημαϊκός και ψυχαναλύτρια Ελιζαμπέτ Ρουντινεσκό, με προσβλητικά υπονοούμενα (αυνανιστής) κατά του Ονφρέ.
Επίσης, κατηγορεί τον Ονφρέ ότι παρουσίασε τη φροϋδική ψυχανάλυση «ως μια φασιστική επιστήμη», κινούμενος από αντισημιτισμό! Οργισμένος από τα κείμενα της Ρουντινεσκό στο «Nouvel Observateur» ο Ονφρέ της απάντησε μέσα από τη «Le Monde»: «Η κυρία Ρουντινεσκό χωρίζει την ανθρωπότητα στα δύο: τους Εβραίους και τους αντισημίτες. Καθώς δεν έχω την τιμή να είμαι Εβραίος, πρέπει οπωσδήποτε να είμαι αντισημίτης. Διαλεκτική απαράμιλλη, την οποία διδάχτηκε στη διάρκεια της μακράς θητείας της στο γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα της εποχής του σταλινισμού…».
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=157112
Καλημέρα σύντροφε!
Μα οι Γάλλοι φροϋδικοί απάντησαν στον Ονφρέ με ένα ολόκληρο βιβλίο!
Τον κατατρόπωσαν!
Το βιβλίο ήταν ο τόμος των πρακτικών ενός ολόκληρου συνεδρίου!
Απλά, το συνέδριο είχε πραγματοποιηθεί πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου του Ονφρέ…
[Αν θυμάμαι καλά…]
Κι η μαντάμ Ρουντινεσκό θα πρέπει να απαντήσει και στο ερώτημα: γιατί μέρος του προσωπικού αρχείου του Φρόυντ θα παραμείνει απόρρητο μέχρι το 2054, ενώ ένα άλλο μέρος του μέχρι το 2104; Έτσι προοδεύει η «επιστήμη»;
«Αυτό που οι άνθρωποι θέλουν πραγματικά δεν είναι η γνώση, αλλά η βεβαιότητα», έγραφε κάπου ο Μπέρτραντ Ράσελ…
Βεβαιότητα;;; Στις θρησκείες!
Κι επειδή είναι δύσκολοι οι καιροί και ένα καλό συμβόλαιο σε μια ασφαλιστική εταιρεία δεν θα βλάψει κανέναν, νομίζω… 🙂
Κι ένα αρθράκι για το βιβλίο «Generation Me», το εξώφυλλο του οποίου πέταξα, έτσι ξεκάρφωτα, στο τέλος του ποστακίου: Η γενιά του ΕΓΩ
Αντιγράφω καναδυό σημεία:
Άλλο πράγμα η «αυτοεκτίμηση» κάποιου που ζητάει το χειροκρότημα του κοινού, κι άλλο η «αυτοεκτίμηση» κάποιου που κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, και δεν τον ενδιαφέρει τι γνώμη έχει το κοινό…
Α, ναι. Πείτε, πληζ, σ’ εκείνον τον «ξυπνιτζή» αμπελοφιλόσοφο ότι άλλο το carrus των Λατίνων κι άλλο το carriola των Ιταλών…
Κάτι ανθρώπους που βρίσκουν μερικοί για να πουν τον «πόνο» * τους…
Τους εκθέτουν κι από πάνω…
* Άλλη ιστορία κι αυτή… Κι επειδή δεν είμαι αμπελό, δεν την ονομάζω «εμμονή». Κόλλημα την λέω. Κόλλημα της εαυτάρας, που νομίζει ότι κάποιο φαινόμενο ενός συγκεκριμένου χώρου αφορά την ίδια… Άει καλά…
Κι όπως έλεγε κι ο προφυλακισμένος tassios thita, που κάτι παραπάνω ήξερε γι’ αυτόν τον χώρο…
Αλλά αν θέλει κάποιος να χαλαστεί χαλιέται με οτιδήποτε… Δεν χρειάζεται ούτε καν αφορμές… Τις βρίσκει μόνος του… Το παράπονο και το ντέρτι, από ένα σημείο και μετά, είναι τρόπος ζωής και έκφρασης… Δύσκολα αλλάζει. Κι η ρημάδα η ελευθερία είναι τρομακτική, για όποιον δεν είναι εκεί. Σκέτος τρόμος…
Δημοσιεύτηκε στο σημερινό Βήμα:
Η Γενιά του Εγώ
Εγωισμός και ανάγκες.
Ευθέως ανάλογες ποσότητες.
Όσο μεγαλώνει ο ένας, τόσο αυξάνονται και οι άλλες.
Και αντιστρόφως.
Ακόμη μία παιδική ασθένεια της ανθρωπότητας.
Πάλι καλά που υπάρχουν κάποιοι -λίγοι- ακόμα, μιας και ο αυτοαποκαλούμενος »προοδευτικός» χώρος δεν φαίνεται να είναι ανεκτικός σε τέτοιου είδους κριτικές…
Χαιρετώ
@ Δ`~.
Χαιρετώ σας και καλωσήρθατε!
Προοδευτικοί – συντηρητικοί, αριστεροί – δεξιοί, ποιος ασχολείται πια σήμερα; Ποιος ασχολείται με «δίπολα» που δεν σημαίνουν πια απολύτως τίποτα;
Γενική θέση το παραπάνω. Παρατήρησα ότι το «προοδευτικός» το έχετε μέσα σε εισαγωγικά. Μην με παρεξηγήσετε, δεν σας παρεξήγησα 🙂
ΥΓ. Τι απέγινε το παλιό σας μπλογκ στον blogspot; Είχα περάσει ώρες και ώρες, πριν από μήνες εκεί, αλλά με κούραζαν τα σκοτεινά χρώματά του. Τα μάτια μου… 🙂
Imagine sitting at the table with two plates of food. On one is a beautiful chocolate cake, covered in a delicious chocolate fudge frosting; on the other is a plate of steamed broccoli. Your job is to pick one plate to eat. If you are like us authors, you pick the chocolate cake. Chocolate cake is awesome. It tastes great, gives you a rush of sugary goodness, and can almost make you feel loved. There is nothing better than chocolate cake . . . for the ten minutes you’re eating it. After that – especially if you’re trying to eat healthily – the chocolate cake that you loved so much turns on you. You feel depressed as the sugar leaves your system. Crawling under your desk and taking a nap sounds nice. You realize that you and chocolate cake have no long-term future together because the cake will increase your weight and give you cavities. The cake might even cheat on you by getting eaten by someone else. You feel vaguely guilty and confused about why you still want chocolate cake even though you know it’s bad for you.
On the other hand, had you eaten the broccoli, it would have been a much different story. You wouldn’t have gotten the big rush at the beginning, but it would have been okay – broccoli isn’t that bad. Twenty minutes later you would have felt good, healthy, positive about your eating choices and there would have been no sugar crash. You would sit at your desk and work rather than wanting to crawl under it and listen to an old Pink Floyd album. The bottom line is that broccoli is the better choice. . . . and the next time you are given the choice you will still eat the chocolate cake.
This same pattern holds in many relationships with narcissists. There is a rush of excitement in starting a relationship with an exciting and charismatic figure. You feel flattered that the narcissist is paying attention to you and bringing you into his or her life. You feel pretty special, too, because the narcissist shines brightly in social situations.
Narcissists save the bad stuff for later in the relationships. Your fiancé tells you that your best friend can’t be in the wedding because she is too fat and will ruin the pictures. Your wife racks up an enormous credit card bill paying for her plastic surgery, and then runs away with the plastic surgeon. The seemingly “fun and cool boss” steals your ideas and gets you transferred. A co-worker starts sabotaging your performance and you’re fired.
Narcissists may seem like a tasty treat when you first meet them, but they are not. Narcissism is absolutely corrosive to social relationships. People who have been deeply involved with narcissists can tell you this. These relationships destroy trust in others. You learn not to trust anyone after being mistreated by someone so charming and likable. You also lose trust in yourself. If you couldn’t see this coming, what does that tell you about your judgment? And then, to dip the wound in salt, relationships with narcissists are remembered and ruminated about for a long time. People ponder what went wrong; they ruminate about the warning signs they should have seen; and they waste a lot of time trying to figure out what made the narcissist into a narcissist.
Πηγή: http://www.narcissismepidemic.com/excerpt.html
😉
Δεν παρεξηγώ, είμαι άνθρωπος καλών (προ)διαθέσεων -τις περισσότερες φορές 🙂
Συμφωνώ στην ουσία της γενικής θέσης.
Καλώς σας βρήκα.
Υ.γ: μεγάλη ιστορία το τι συνέβη…
Τι τα γίνει, αυτό θα έχουμε τώρα; κάθε φορά θα πρέπει να συνδέομαι στον λογαριασμό για νά κανω σχόλια -ανάθεμα το wordpress…
Το κείμενο δεν το έχω διαβάσει ακόμα -αν και ότι έχει Floyd νομίζω ότι είναι αρκετό…
Καλό μας βράδυ.
🙂
Φυσικά! Φυσικά!
ΥΓ. Ε, ναι αυτό το πρόβλημα υπάρχει. Αν ήσασταν στον WordPress – το συνιστώ πάντως- απλά θα ‘πρεπε σχεδόν κάθε φορά να συνδέεστε στον blogspot. Στον WordPress θα σχολιάζατε «ελεύθερα».
Καλό μας βράδυ!!!
Joseph Gabel:
Όταν ήμασταν πιτσιρικάδες διαβάζαμε Γκαμπέλ, Λούκατς, Κορς, Ντεμπόρ, Βανεγκέμ, Ράιχ. Λαινγκ, Κούπερ και ό,τι άλλο, προσπαθώντας να σπάσουμε τα στεγανά μέσα μας και τα στεγανά γύρω μας, για να μπορέσουμε να κάνουμε ό,τι, τέλος πάντων, θέλαμε να κάνουμε.
Σήμερα οι άνθρωποι διαβάζουν ό,τι διαβάζουν μόνον και μόνον για να «μπετονάρουν» ακόμα περισσότερο τα ήδη υπάρχοντα στεγανά. Υψώνουν διαρκώς τείχη γύρω τους και μέσα τους, εκκινώντας απ’ το σημείο ότι οποιαδήποτε επικοινωνία με τους άλλους είναι εξ ορισμού αδύνατη, αφού οι άλλοι είναι θεμελιωδώς διαφορετικοί απ’ τους ίδιους, και αφού κάθε λέξη μπορεί να έχει μια-δυο-τρεις-δεκαπέντε σημασίες, που λέει κι ο Λακάνης…
Αφού οι άλλοι είναι θεμελιωδώς διαφορετικοί κι αφού η γλώσσα είναι παντελώς ανεπαρκής πώς επικοινωνούν οι άνθρωποι;
Αφήστε καλύτερα…
Καλημέρα και καλή βδομάδα! 🙂
Γελάσατε σήμερα; 🙂
Ποιο είναι, λοιπόν, το νόημα της ζωής; – Χριστιανοί ορθόδοξοι ψυχαναλυτές από όλο τον κόσμο συναντιούνται για ένα διεθνές συνέδριο στην Ελλάδα της κρίσης
Τι να πω αραγε και να μην λακανισω ;; μην ψαχνουμε να βρουμε δηλαδη τα προφανη δεν παει αλλο, μ’αρεσε αυτη σου η αναρτηση και τον ζυγισες καλα τον αετο σου ειδικα τα σχολια αψογα .
Γραφεις : » Σήμερα οι άνθρωποι διαβάζουν ό,τι διαβάζουν μόνον και μόνον για να “μπετονάρουν” ακόμα περισσότερο τα ήδη υπάρχοντα στεγανά. Υψώνουν διαρκώς τείχη γύρω τους και μέσα τους, εκκινώντας απ’ το σημείο ότι οποιαδήποτε επικοινωνία με τους άλλους είναι εξ ορισμού αδύνατη, αφού οι άλλοι είναι θεμελιωδώς διαφορετικοί απ’ τους ίδιους, και αφού κάθε λέξη μπορεί να έχει μια-δυο-τρεις-δεκαπέντε σημασίες, που λέει κι ο Λακάνης…» και εισαι οσο πιο ξεκαθαρος γιατι ετσι συμβαινει .
Ευχαριστω , νασαι καλα 🙂
Ναι. Ευχαριστώ! Καλημέρα! 🙂
Ναι. Και κάποια στιγμή γνωρίζεις κάποιον. Δεν έχει σημασία αν τον γνωρίζεις με σάρκα και οστά ή διαβάζεις κάτι στο διαδίκτυο ή σε κάποιο έντυπο.
Ας πούμε για κάποιον που ανακάλυψα τελευταία στο διαδίκτυο. Δώδεκα-δεκατρία χρόνια μικρότερός μου. Γεννημένος στην άλλη άκρη της Ευρώπης [σήμερα ζει σε μια άλλη άκρη της]. Με εντελώς, προφανώς, διαφορετικές παραστάσεις και παιδεία και κουλτούρα κ.ο.κ. απ’ τις δικές μου.
Μπαίνω στον κόπο [τι κόπος; υπέροχη χαρά ήταν!] και τον διαβάζω. Κάτι δικό του, μια συνέντευξη, ένα ποστάκι που έγραψε κάποιος φίλος του. Και καταλαβαίνω απολύτως τι θέλει να πει, πώς είναι, γιατί είναι και πάει λέγοντας.
Και όμως: ο τυπάκος χρησιμοποιεί τελείως διαφορετικό λεξιλόγιο απ’ το δικό μου, οι φιλοσοφικές του αναφορές τελείως διαφορετικές απ’ τις δικές μου. Κι όμως καταλαβαίνω απολύτως τι λέει.
Διότι υπάρχει μια μικρή -ελάχιστη- λεπτομέρεια, που συνήθως μας διαφεύγει.
Δεν έχει σημασία ποιες λέξεις χρησιμοποιεί κάποιος, αρκεί αυτό που οι λέξεις περιγράφουν να είναι «πραγματικό» [=δηλαδή, κάποιος να το έχει βιώσει κι ο ίδιος]. Το «πραγματικό» μπορείς να το ονομάσεις όπως θες. Αλλά αυτό είναι. Μπορείς να το περιγράψεις με δεκαπέντε διαφορετικές λέξεις, και να συνεννοείσαι απόλυτα με κάποιους άλλους. Γιατί; Για τον πολύ απλό λόγο ότι όλοι αυτοί αντιλαμβάνονται ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Μια κατάσταση = δεκαπέντε διαφορετικές λέξεις. Όχι μια λέξη, δεκαπέντε διαφορετικές σημασίες…
Ποιες λέξεις άραγε θα μπορούσαν να με κάνουν να συνεννοηθώ με τον Μπιλ Γκέιτς, τον Αχμαντινετζάντ ή τον Πάπα;
Και άλλα πολλά…
Καλημέρα ξανά μανά! 🙂
Wittgenstein Reads Freud – Jacques Bouveresse
Danger Few: Λέτε να μας κυβερνά η "Λακανι(στι)κή αριστερά";
ΟΙ ΕΙΚΟΣΑΡΗΔΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ – Μια γενιά νάρκισσων που πεθαίνει για like, ή το μέλλον του κόσμου; [ΜΕΡΟΣ Α’]
[ΜΕΡΟΣ Β’] ΟΙ ΕΙΚΟΣΑΡΗΔΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ Μια γενιά νάρκισσων που πεθαίνει για like, ή το μέλλον του κόσμου; [ΜΕΡΟΣ Β’]
Για να μην λέτε ότι σας τα «στερώ»…
Ιδού e-mail που μόλις έλαβα με έργα του Λακάν:
Εμένα μου αρκεί το φιλμάκι του youtube στην αρχή του ποστ. Πάντα ήμουν ολιγαρκής… Και ουχί πρωτοπόρος…
Ευχαριστούμε φίλε! 🙂