Σας πήραμε σας πήραμε φλουρί κωνσταντινάτο, μας πήρατε μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο! [μερικά «αρχαία» σχόλια]

Επειδής οι αιθεροβάμονες σ’ αυτή τη χώρα δεν σταματούν ποτέ «να πέφτουν απ’ τα σύννεφα»…

Κι επειδής ό,τι πιο σιχαμένο διαθέτει το ελληνικό κοινωνικό μόρφωμα είναι αυτή τη στιγμή στην «επιφάνεια»…

Μερικά «αρχαία» -πολύ «αρχαία»!- σχόλια [της προμνημονιακής περιόδου 2007-2010], απ’ το παλιό μου μπλόγκι. Τα περισσότερα δικά μου, κάποια μερικών εξαιρετικών -και χαμένων πια- φίλων.

Χρονολογικά «πάμε» απ’ τα πιο πρόσφατα στα πιο παλιά.

Απολαύστε υπεύθυνα.

Ευχαρισθώ! 😀

---

Σχόλιο του Vrennus [4 Μαρτίου 2010]:

Πραγματική Μεταπολίτευση χωρίς «αποκαθήλωση» του Μακρυγιάννη – κατά την προτροπή του μακαρίτη του Ραφαηλίδη – δεν πρόκειται να δούμε. Ο μακρυγιαννικοπαλαμηδικός «πατρωτισμός» μας έφερε εδώ που είμαστε, και μπορεί και να μας ρίξει ακόμη πιο βαθιά, αφού έτσι κι αλλιώς το πηγάδι αντίθετα μ’ ότι νομίζουν πολλοί, δεν έχει πάτο.

---

Δικό μου σχόλιο [απάντηση σε σχόλιο φίλου] [2 Απριλίου 2008]:

Καλέ μου κύριε, δεν είμαι καθόλου απογοητευμένος. Απογοητεύεται κάποιος όταν τα πράγματα εξελίσσονται προς τα χείρω. Κι εδώ έχουμε πιάσει πάτο. Χαζεύουμε απλώς τη σήψη, κάνοντας πού και πού καμιά παρατήρηση, για να κάνουμε το έργο των ιστορικών του μέλλοντος ευκολότερο. Αν, βέβαια, υπάρξουν τέτοιοι.

---

Απόσπασμα από ποστάκι της 27ης Μαρτίου 2008:

[…] Γιατί αν δεχθούμε αυτά που έλεγε ο Μάρξ, ότι, δηλαδή, η ταξική συνείδηση κάποιου καθορίζεται από τη θέση που αυτός κατέχει στην παραγωγική διαδικασία…

… τότε, αν η θέση κάποιου είναι στον πάτο της παραγωγής, αντίστοιχη θα πρέπει να είναι και η ταξική του συνείδηση [δεν λαμβάνουμε υπόψη μας, εδώ, τα περί αλλοτρίωσης, για να μην μπλέξουμε με Λούκατς και Κορς, κι άντε να βρούμε άκρη…]

Οπότε, μοιραία, μία θέση στον πάτο της παραγωγής, μία μηδενική δήλωση εισοδήματος και μία συνειδητή αποστροφή προς το προσκήνιο του Θεάματος, συνεπάγεται και μία αντίστοιχη ταξική συνείδηση.

Σ’ αυτή την περίπτωση, ο φορέας μιας τέτοιας «πατωμένης» συνείδησης θα μπορούσε να πει για τους πολιτισμικούς πολέμους, που μαίνονται στο προσκήνιο του Θεάματος, μεταξύ παχυλόμισθων παραμυθατζήδων:

Χέσε ψηλά κι αγνάντευε! […]

---

Σχόλιό μου [15 Σεπτεμβρίου 2007] [ο γνωστός αναρχοπατέρας δεν βρίσκεται πια μεταξύ μας.]

Να το πω;

Ας το πάρει το ποτάμι!

Ο γνωστός αναρχοπατέρας του σχολίου 30 παραπάνω είναι ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ υποψήφιος βουλευτής ΜΕ ΑΛΛΟΝ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ! Και υποστηρίζει τον γνωστό γραφιά του ΑΛΛΟΥ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΥ!

Αυτό ήταν που με… γοήτευε πάντα στο Ελλαδιστάν: η… σταθερότητα ιδεών και στάσεων ζωής.

Αυτό, δηλαδή, που ονομάζεται «καιροσκοπισμός» ή «οπορτουνισμός» ή στην καθομιλουμένη «ΟΦΑ» [Όπου φυσάει ο άνεμος] ή, ακόμα καλύτερα, ‘Ό,τι πιούμε, ό,τι φάμε κι ό,τι αρπάξει ο κ@λος μας».

Και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή την… κινητικότητα απόψεων και στάσεων ζωής γιατί μόλις σταματήσουμε θα σωριαστούμε στο έδαφος, όπως οι ναυτικοί μετά από λίαν τρικυμιώδες ταξίδι μόλις πατήσουν το πόδι τους στη στεριά.

Καλή ψήφο αδέλφια!

Ή, μάλλον, καλό πάτο αδέλφια!

Ή, μάλλον, γιατί στον πάτο έχουμε φτάσει προ πολλού:

ΚΑΛΗ ΣΗΨΗ, αδέλφια.

Και σ’ αυτό το «ταξίδι» θα ‘μαστε όλοι μαζί!

---

Απόσπασμα σχολίου μου της 1ης Αυγούστου 2007:

Όταν πιάσεις πάτο δεν είναι απαραίτητο να αρχίσεις να ανεβαίνεις. Μπορείς και να μείνεις εκεί. Κατά τη γνώμη μου. Μετά την παρακμή, δεν έχουμε απαραίτητα αντίστροφη πορεία, αλλά σήψη.

Το φαινόμενο σαφώς και είναι παγκόσμιο, μόνον που στην Ελλάδα υπάρχουν και μερικές ιδιαιτερότητες. Το πέρασμα από μια αγροτική κοινωνία σε μια [μετα]βιομηχανική [όχι σε επίπεδο παραγωγής, βέβαια, αλλά σε επίπεδο ηθών κ.λπ.] έγινε σε μερικές δεκαετίες αντί σε μερικούς αιώνες.

---

Σχόλιο του φίλου monaxikoslikos [27 Ιουλίου 2007]:

Η Ελλάδα έχει πιάσει πάτο από καιρό.
Για να πνιγούμε όμως πρέπει να ανακατέψουμε το βόρβορο που είναι στον πάτο, κι αυτό κάνουμε ασμένως όλοι μας.
Την καλημέρα μου και καλά κουράγια.

---

Αυτάααα… 😉